இதென்ன புதுக் கதையா இருக்கே...! (ஆ கு மா ?)

"அப்பாடா... மழை நின்று விட்டது... சுற்றுலா வீணாகிப் போய் விடுமே என்று நினைத்திருந்தேன்... வா நண்பா அருவியில் குளிக்கப் போகலாம்... "


"ஒத்தையடி பாதை நண்பா... கவனமாக வா... ஆகா என்னவொரு ரம்மியமான இடம்...! மாசில்லா பரவச காற்று...! மலர்கள் எவ்வளவு அழகு...! அதோ மேகம் இதமாக அந்த மலையை முத்தமிட்டுச் செல்கிறது பார்... "

"அருமை நண்பா... வழியிலே பார்... நாம் செல்ல முடியாதபடி கருவேல முட்செடிகள், பலத்த காற்றுடன் பெய்த மழையால் வேரோடு விழுந்து கிடந்து பாதையையே மறைக்கின்றன... இப்போது பார் என் திறமையை...!"

சிறிது பின்னாடி நடந்து, விறுவிறுவென்று முன்னோக்கி ஓடி, ஒரே தாவாகத் தாவி, முட்செடிக்கு அந்தப்பக்கமாகக் குதித்து விட்டான்.

"திறமைசாலி தான், கொஞ்சம் பொறு; நான் தாவிக்குதிக்க விரும்பவில்லை"

அவன் தன்னுடைய கைகளால் முட்செடிகளை அகற்றத் தொடங்கினான். கைகள் எல்லாம் சிராய்ப்புக்கள். சட்டையில் ஆங்காங்கே கிழிசல்கள். ஆங்காங்கே முட்கள் பட்டு ரத்தக் காயங்கள். முட்செடிகளை முற்றிலுமாக அகற்றி விட்டு, திருப்தியுடன் சந்தோசமாக நடக்கத் தொடங்கினான்.

"தாவிக்குதிக்கப் பயமா...? முதலில் இது உனக்குத் தேவையா...?"

"இந்தக் கேள்வி உனக்குத் தேவையா...?" என்ற வினாவுடன், பின்னால் வந்த ஒரு முதியவர் "உனக்குப் படிப்பு முடிந்து விட்டது; உனது எண்ணம் தொடரட்டும்; அது இந்நாட்டிற்குத் தேவை; பெருமை" என்றார் மகிழ்ச்சியுடன் !

தாவிச் சென்றவனுக்குக் கோபம் பொத்துக் கொண்டு வந்தது... "அது எப்படிங்க முதியவரே, என் சொந்த அறிவைப் பயன்படுத்தி, எத்தனை அடி பின்னே போய், எவ்வளவு வேகமெடுத்து, எவ்வளவு உயரம் தாவினால், முட்காயங்கள் படாமல் தப்பிக்கலாம் என்று யோசித்து, தாவி எக்காயமும் படாமல் இப்பக்கம் வந்த நான் அறிவாளியா...? இல்லை சட்டை கிழிந்து, உடம்பெல்லாம் காயப்பட்டு, முள்ளை அகற்றிக் கடந்து வந்த இவன் அறிவாளியா...?"

"நீ அறிவாளி தான், ஆனால் உன்னுடைய அறிவு உனக்கு மட்டுமே பயன்பட்டிருக்கிறது; நீ தாவினாலும் பாதையில் உள்ள முட்செடிகள் அங்கேயே தான் இருக்கின்றன; ஆனால் இவனோ, தான் காயப்பட்டாலும் பரவாயில்லை, அடுத்து வருகிறவர்கள் இந்தப் பாதையில் துன்பப்படக் கூடாது என்கிற நோக்கத்தோடு செயல்பட்டான்; கல்வியின் நோக்கம், அறிவின் நோக்கம் - தனக்கு மட்டும் பயன்படுவது அல்ல; அடுத்து வரும் தலைமுறைக்கும் பயன்படுமாறு உழைப்பது, செயல் படுவது, தெரிந்து கொள்... வா, என் பின்னே...! இன்னும் பாடம் இருக்கிறது" என்றார்...

"அப்படியானால் பெண்கள் அனைவரையும் கண்டிப்பாக ஆழ்ந்த நல்ல கல்வியைக் கொடுக்க வேண்டும்... அன்னையாக, சகோதரியாக, மகளாக - அவர்கள் தான் கல்வி உட்பட தனக்கு மட்டும் பயன்படும்படி எதுவும் செய்வதில்லை... ஈன்ற பொழுதிற் பெரிதுவக்கும் தன்மகனைச்
சான்றோன் எனக்கேட்ட தாய் !

---

"வாப்பா... மனசாட்சி... இப்படிக் குறள் சொன்னால் தான், படிப்பவர்களுக்குத் தெரியும் நண்பனாக வந்தது மனசாட்சி என்று...! "தனபாலன்" எங்கேயோ கேட்ட குறள், இல்லை குரல் !(ஹிஹி) அன்பான, உரிமையான, கண்டிப்பான, சமீபத்தில் சந்தித்த ஆறாம் வகுப்பு தமிழ் & கணித ஆசிரியை... இல்லை குரு... மறுபடியும் அந்தக் காலம்...? ம்... அவர்களுக்கும் இப்பதிவு சமர்ப்பணம்... விசயத்திற்கு வருவோம்... முதியவர்=குரு; காலம்=குருகுலக் கல்விக்காலம்; 5 வருடங்கள் முடியும் தறுவாயில் 'படிப்பு முடிந்ததா, இல்லையா ?' என்று வினவிய மாணவர்களை ஊருக்கு அனுப்பி விட்டு, சோதனை செய்த குரு..."

"அது அந்தக் காலம்...! இன்று கல்வி சிறந்த தொழில் ஆயிற்றே... இதனால் மருத்துவமும் சக்கை போடு போடுகிறது... 'போட்டது எடுக்கணுமில்லே' சேவை என்பது மாறி பல காலங்கள் ஆகி விட்டன... இன்றைக்கு அங்கங்கே தான் சில குருக்களைப் பார்க்க முடியுது...!"

"ஆசிரியர் பாடங்களை மட்டுமே நடத்துவார்... குரு வாழ்க்கைப்பாடத்தையும் சேர்த்து நடத்துவார்... புத்தகப்பாடத்தில் உள்ளதை மட்டுமே சொல்லித் தருபவர் ஆசிரியர் என்றாலும், அதிலும் வாழ்க்கை நெறிகளைக் கற்றுத் தருபவரே குருவாக உயர முடியும்... ஆசிரியர்கள் எல்லாரும் நமக்குக் குருவாகவும் திகழ வாழ்த்துவோம்..." கண்ணைத் திறக்கும் கல்வி இங்கே குருடாய் போனதே... காசு எறிந்தால் கதவு திறக்கும் வணிகம் ஆனதே... கலைமகள் தனது மகளைச் சேர்க்கப் பள்ளி ஏறினாள்... வீணை விற்றுக் கட்டணம் கட்டி வீடு திரும்பினாள்... சரியா...? சரியா...? ஒரு கல்வி மனித உரிமை என்று காணலையா...? முறையா...? ஒரு ஏழை வீட்டில் கல்வி என்ன பொய்யா...? குடிக்கும் தாய்ப்பாலுக்கு விலையொன்றும் கேட்காதே... படிக்கும் படிப்பை நீ பணம் கேட்டு விற்காதே... (படம் : ரெட்)

"அதெல்லாம் சரி, வாழ்த்துவோம்... படித்ததினால் அறிவு பெற்றோர் ஆயிரம் உண்டு... பாடம் படிக்காத மேதைகளும் பாரினில் உண்டு... கொடுப்பதற்கும் சிரிப்பதற்கும் படிப்பு வேண்டுமா...? என்றும் குழந்தையைப் போல் வாழ்ந்து விட்டால் துன்பம் தோன்றுமா...? (படம் : படிக்காத மேதை) எனக்கு ஒரு உண்மை தெரியணும்... நீ ஆசிரியரா...? குருவா...?"

"கொடுப்பதற்கும் சிரிப்பதற்கும் தேவையில்லை என்பது உண்மை... 'போய்ச் சேரும்' வயதின் போது குழந்தை மனம் வந்தால்...? ஆனால், சிறுகுழந்தை கூட "இது என்னது" என்றால்...? 'கல்வி எங்கே ஆரம்பமாகிறது ?' என்பதை வாசிப்பவர்கள் புரிந்து கொள்வார்கள்...! முதல் பள்ளி நம் வீடு தான்... வாழ்க்கை அனுபவங்களே நல்ல ஆசிரியர்கள் தான்... இந்த உலகம் இரண்டாவது சிறந்த பள்ளிக்கூடம் தான்... மனசாட்சி, நான் அனைத்தையும் ரசிக்க, கற்றுக் கொள்ள, அறிந்து தெரிந்து புரிந்து கொள்ள எப்போதும் மாணவனாக இருக்கவே விரும்புவேன்!"

"இதென்ன...! புதுக் கதையா இருக்கே...!"
"மனசாட்சி... வரும் ஆடி மாத பௌர்ணமி : வியாச பூர்ணிமா திருநாள் - வியாசர் உட்பட அனைத்து குருமார்களை அன்று மட்டும் வழிபடுவது மட்டுமல்லாமல் நம் வாழ்வில் ஒவ்வொரு நிலையிலும், தாய் தந்தை உட்பட நமக்கு வழிகாட்டிய, பிடித்த பல குருக்கள் உள்ளார்கள்... அவர்கள் நம் மனதில் வாழ்க்கை முழுவதும், நம் கூடவே சொற்களால், அறிவுரைகளால், ஆலோசனைகளால் பயணப்பட்டாலே போதும்... (நண்பர்களே... சுட்டியின் துணை கொண்டு கீழுள்ள வரிகளை வாசிக்கவும். நன்றி : wesmob.blogspot.com)

அதாவது எரியும் தீபத்தைப் போல, எப்போதும் தன்னுடன் சிலவற்றைச் சேர்த்துக் கொண்டும் சிலவற்றை இழந்து கொண்டும், திசை எதுவென்றாலும், தலைகீழாகப் பிடித்தாலும், மேல் நோக்கி
எரிவதைப் போல - நம் வாழ்வில் இன்ப துன்பங்கள், வெற்றி தோல்விகள், ஏற்றத்தாழ்வுகள் மற்றும் என்ன நடந்தாலும், நம்
மனதின் எண்ணங்களும் செயல்களும், தீபத்தைப் போல
மேல் நோக்கித் தான் பிரகாசிக்க வேண்டும்...!"

"என்ன இருந்தாலும் உன் சிறந்த பத்து நண்பர்கள் போல் ஆகுமா...? ஆசிரியரா...? குருவா...? மாணவனா...? ஹிஹி"

அவங்க யாரு... அறிந்து கொள்ள இங்கே சொடுக்கித் தொடர்வதற்கு முன் இந்தப் பதிவைப் பற்றி...

நண்பர்களே நீங்க எப்படி - ஆ...? கு...? மா...?

---

புதிய பதிவுகளை பெறுதல் :

---

தொடர்புடைய எண்ணங்களின் வண்ணங்கள் சில :

முகநூல் மூலம் கருத்துக்களை பகிர :