ஓடவும் முடியாது... ஒளியவும் முடியாது...

என்னடா பொல்லாத வாழ்க்கை...? அட என்னடா பொல்லாத வாழ்க்கை...! யாரை நெனச்சு நம்மை பெத்தாளோ அம்மா... அட போகும் இடம் ஒன்னு தான் இருந்ததா சும்மா...? இதுக்கு போய் அலட்டிக்கலாமா...? அஹா... இதுக்கு போய் அலட்டிக்கலாமா...? (படம் : தப்புதாளங்கள் / இசை : MSV / வரிகள் : கவிஞர் கண்ணதாசன்)

அதான் பாட்டிலே சொல்லிட்டியே... இதுக்குப் போய் அலட்டிக்கலாமா...?

அது சரி... இந்த உலகத்திலே மனிசனைத் தவிர வேறெந்த உயிரினமும் சலிப்பே அடையலே... பறவைகளும், விலங்குகளும் மகிழ்ச்சியா வாழ்ந்து கொண்டிருக்கு...! நமக்கு மட்டும் ஏம்ப்பா சலிப்பு வருது...?

வேறென்ன...? எந்த வயதிலும் முதல்லே சோம்பேறித்தனம் தான்... ஒரு வேலையையும் உருப்படியா செய்றதில்லே... காரணம் ஆர்வமில்லாம செய்றது... தப்பித்தவறி ஆர்வமா செய்றப்போ சின்ன தடை வந்துருச்சின்னா, சோர்ந்து போய் அதை அப்படியே விட்டுறது... இப்படியே வாழ்க்கையை ஓட்டினா, தன்னம்பிக்கை குறைந்து கவனக்குறைப்பாடு அதிகமாகும்... இந்த கவனக்குறைப்பாடு தான் சலிப்பை உண்டாக்கும் விதை-ன்னு பல ஆராய்ச்சிகள் உண்மையை நிரூபிக்குது...

ஆமா, ரொம்ப சிந்திக்கிற அறிவாளிகளும், திறமைசாலிகளும் மட்டுமே அடிக்கடி அலுத்துப் போறாங்கன்னு கேள்விப்பட்டேன்...

அய்யய்யோ... அப்படியா...?! அடியேன் இந்த விளையாட்டிற்கு வரலே... ஆனா, முக்காவாசி வலைப்பதிவர்கள் "வாட்ஸ்அப் பக்தர்களாக + முகநூலே சரணம்" ஆவதை நினைச்சா அப்படித்தான் தோணுது...! ஹா... ஹா...

எல்லாத்திலேயும் கலக்குற கில்லாடிகள் இருக்காங்க... சரி விசயத்திற்கு வா... யாருக்குத் தான் இந்த அலுப்பு சலிப்பு எல்லாம் ஏற்படாது...?

புதிய அல்லது வித்தியாசமான சிந்தனைகள் செய்பவர்களுக்குத் தான்... உண்மையை சொல்லணும்ன்னா, சாதாரண பாமர மக்களுக்கு இந்த அலுப்பு சலிப்பு எல்லாம் ஏற்படாது... ஏன்னா தன்னோட குடும்பத்தோட முன்னேற்றத்திற்கும், திருப்தியா வாழ்றதுக்கு ஏத்த மாதிரி சம்பாதிக்கிறதுக்கும் அவங்க மூளை செயல்படுது... அதைவிட முக்கியமா சின்ன சின்ன மகிழ்ச்சியிலே தன் குடும்பத்தோடு மகிழ்ச்சியில் திளைப்பவங்க..., அவங்களுக்கு எப்படி சலிப்பு வரும்...? சின்னஞ்சிறு கூட்டுக்குள்ளே சொர்க்கம் இருக்கு...! - அட சின்ன சின்ன அன்பில்தானே ஜீவன் இன்னும் இருக்கு... பட்டாம்பூச்சிக் கூட்டத்துக்குப் பட்டா எதுக்கு...? - அட பாசம் மட்டும் போதும் கண்ணே காசு பணம் என்னத்துக்கு...? (படம் : இந்தியன் / இசை : A.R. ரஹ்மான் / வரிகள் : கவிஞர் வைரமுத்து)

ஒருவேளை நாம சலித்துப் போறோம்ன்னா வாழ்க்கையோட அர்த்தமற்ற நிலையை அல்லது பயனற்ற நிலையைப் புரிந்து கொண்டோம் என்று அர்த்தமா...? அப்படின்னா வாழ்க்கையை எப்படி எதிர்கொள்வது...?

இரண்டே இரண்டு விதம் தான்... ஒன்னு அதிலிருந்து விலகி ஓடிப் போவது அல்லது தப்பித்துக் கொள்வது - காரணம் பயம்..! இரண்டாவது ஓடவும் முடியாது... ஒளியவும் முடியாது-ன்னு எதையும் நேருக்குநேர் எதிர்கொள்வது - பயம் என்பதே என்னவென்று தெரியாதவர்கள்... துணிவு மட்டும் இருந்தா, எந்த வயதிலும் வாழ்க்கையிலே சுவாரசியம் வரும், ஆர்வம் வரும், உண்மையையும் அறிந்து தெரிந்து புரிந்து கொள்ள முடியும்...!



⟪ © நான் மகான் அல்ல ✍ நா. முத்துக்குமார் ♫ யுவன் ஷங்கர் ராஜா 🎤 ஹரிசரண் @ 2010 ⟫

கவலை நம்மைச் சிலநேரம் கூறுப்போட்டு துண்டாக்கும்... தீயினை தீண்டி வாழும்போதே தீபத்தில் வெளிச்சம் உண்டாகும்... கடலை சேரும் நதி யாவும் தன்னை தொலைத்து உப்பாகும்... ஆயினும் கூட மழையாய் மாறி மீண்டும் அதுவே முத்தாகும்... ஒரு வட்டம்போலே வாழ்வாகும் - வாசல்கள் இல்லா கனவாகும்... அதில் முதலும் இல்லை முடிவும் இல்லை - புரிந்தால் துயரம் இல்லை... வா வா கட்டலாம் அன்பால் படிக்கட்டு...
அடப்போப்பா...! எனக்கென்னமோ சிலதை முழுசா புரிஞ்சிக்காம இருந்தாலே போதும்ன்னு நினைக்கிறேன்...! நினைக்கிறது உடனே நடக்கலேன்னாலும், நடுவிலே எதாவது இடைஞ்சல் வர்றதும் நம்மை எப்படி ஆட்டிப்படைக்கிறதுன்னு தெரியுமா...?

அடேய் மனசாட்சி, நீ இப்போ பேசாதே... சலிப்படைய ஆரம்பிச்சிட்டே... என்னால் தொடர்ந்து எழுத முடியாது...! சிறு சிறு தாமதங்களும், சிறு சிறு தடைகளும் கூட பெரும் சலிப்புகளாக மாறி, நம்மை எந்த காரியத்திலும் சரிவர ஈடுபட முடியாமல் செய்யும்... ஏன்னா, நமக்குப் பொறுமை அப்படி...! சரி, இப்படிச் சேர்ந்து வரும் சலிப்புகளைத் துரத்தி சந்தோசங்களாக மாற்றுவது எப்படி...? உதாரணத்திற்குக் கற்பனையாக நம்ம கில்லர்ஜியுடன் :-

---

கடுமையான போக்குவரத்து உள்ள மும்பை நகரம்... சிக்னலில் சிவப்பு விளக்கு எரிந்ததால் வண்டியை நிறுத்தி இருந்தார் கில்லர்ஜி... அவரை சாலை ஓரத்திலிருந்து பார்த்த DD (நானேதான்), விரைவாக ஓடி வந்து நலம் விசாரித்து விட்டு காரில் ஏறிக் கொண்டார்... சிக்னலில் பச்சை விழுந்தவுடன் காரை கிளப்பினார் கில்லர்ஜி...

DD : என் நல்ல நேரம் உங்களை சிக்னலில் பார்த்ததால், காரில் ஏறிக் கொள்ள முடிந்தது... இன்னும் அரை மணி நேரத்தில், ஒரு முக்கிய வியாபாரியைச் சந்திக்க வேண்டும்... கொஞ்சம் சீக்கிரம் போங்க ஜி...

( அடுத்த 5 நிமிடத்தில் அடுத்த சிக்னல் வந்தது... வண்டி நின்றது... நம்ம ஜி கண்ணை மூடி காத்திருந்தார்... சிக்னலில் பச்சை வந்தவுடன் மறுபடியும் கார் கிளம்பியது... அடுத்த பத்து நிமிடத்தில் மற்றுமொரு சிக்னல்... வண்டி நின்றது... இதே போல் இரண்டு முறை ரீப்பீட்டு...! )

DD : சே... ஊரா இது... ஐந்து நிமிடம், பத்து நிமிடத்துக்கு ஒரு சிக்னல், அதுவும் ரெண்டு நிமிடம் , ஐந்து நிமிடத்திற்கு மேலாகக் காத்திருப்பு... என்ன கொடுமை ஜி இது... சே... என்ன பொழப்புடா இது...!

ஜி : சற்று முன் என்ன சொன்னீர்கள் DD, என் காதில் சரியாக விழவில்லை...

( DD மீண்டும் தன் சலிப்பை வெளிப்படுத்தினார்... )

ஜி : தினமும் என் வீட்டிலிருந்து அலுவலகம் போவதற்குள் கிட்டத்தட்ட 20 சிக்னல்களை கடக்க வேண்டும்... ஒவ்வொரு சிக்னலிலும் எவ்வளவு நேரம் நிற்க வேண்டி வரும் என்பதும் மனப்பாடம்...! ஆனால், ஒவ்வொரு முறை சிக்னலில் நிறுத்தும் வாய்ப்பு ஏற்படும் போதெல்லாம், நான் சலிப்பு கொள்வதில்லை... அந்த ஒரு சில நிமிடங்களில், நம் நண்பர்கள் யாராவது ஒருவருக்காக நான் பிரார்த்தனை செய்வேன்... அதனால் சலிப்பு நேரமானது பிரார்த்தனை நேரமாகி, என் மனத்தை உற்சாகமாக்கி சந்தோசத்தை நிரப்பும்...

( மீண்டும் சிக்னல்... வண்டி நின்றது...)

ஜி : சில சிக்னலில், இன்று புதியதாக ஏதாவது ஒன்றை கற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்று யோசிப்பேன் அல்லது என்னால் முடிந்தவரை யாருக்காவது உதவி செய்ய வேண்டும் என்று உறுதி கொள்வேன்... ஒன்றுமில்லையா... உங்களைப்போல உற்சாகம் தரும் பாடல்களைக் கேட்பேன்... கனவில் கூட எனக்குச் சலிப்பு வராது... இன்று கூட பாருங்க DD, நீங்கள் என்னைப் பார்த்ததும் காரில் ஏறியதும், நம் சந்திப்பிற்கும் ஒரு சிக்னலில் தானே...! வாழ்க்கையில் ஆயிரம் தடைக்கல்லப்பா... தடைக்கல்லும் உனக்கொரு படிக்கல்லப்பா...² வெற்றிக் கொடி கட்டு, மலைகளை முட்டும் வரை முட்டு, லட்சியம் எட்டும் வரை எட்டு - படையெடு DDயப்பா...!

DD : புரிகிறது ஜி... தடைகளையும் தாமதங்களையும் இனி சபிக்க மாட்டேன்... அதைப் பொறுமையுடன் கையாண்டு நம்மை மாற்றிக் கொண்டால், நிச்சயம் அது சந்தோசங்களைத் தரும்... ரொம்ப நன்றி ஜி... மீண்டும் சந்திப்போம்...

---

ஹலோ கில்லர்ஜி... ரொம்ப நாள் கழிச்சி ஒரு பதிவு எழுதிட்டேன்... பதிவில் நீங்களும் இருக்கீங்க ஜி...!

அட... ம்... எப்படிப் போகுது வியாபாரம்...? மாசத்திலே பாதி நாள் ஊருலே இருந்தாலும், பதிவு எழுதாட்டியும் சலிக்காம வலைத்தளங்களுக்கு வந்துடுங்க DD... நீங்களும் சில வலைப்பதிவர்கள் மாதிரி காணாம போயிடாதீங்க... ம்... ஒன்று அழிந்து போவதற்கு, அதை உருவாக்கினவர்களே காரணம்... சிவசம்போ...! இதைப் பற்றி ரொம்ப சிந்தனை செஞ்சா, எனக்கும் சலிப்பு வந்துடும்...! ஆமா, எதைப் பற்றிய சிந்தனை பதிவு...? திருக்குறள்...?

உங்க பேச்சிலேயே பதிவைப் பற்றிய பதிலும் இருக்கு... அதுக்கேத்த மாதிரி குறளும் இருக்கு... குறள் தான் இப்பதிவின் அடிப்படை... நன்றி ஜி...

---

சோம்பேறித்தனம், அதனாலே எதையும் தாமதமாக செஞ்சிக்கலாம்ன்னு நினைக்கிறது, அப்புறம் அதை அப்படியே மறந்து போறது, கடைசியிலே ஓஞ்சி போய் அளவுக்கு மீறி தூக்கம் போடுவது - இந்த நாலும் அழிவை நோக்கி ஒருத்தர், விரும்பி ஏறும் படகு-ன்னு நம்ம வள்ளுவர் வலைப்பதிவுலகத்திற்கும் சேர்த்து சொல்றார் :-

நெடுநீர் மறவி மடிதுயில் நான்கும்
கெடுநீரார் காமக் கலன் (605)



⟪ © ஆட்டோகிராப் ✍ பா.விஜய் ♫ பரத்வாஜ் 🎤 K.S.சித்ரா @ 2004 ⟫

உள்ளம் என்றும் எப்போதும் - உடைந்து போகக் கூடாது... என்ன இந்த வாழ்க்கையென்றே - எண்ணம் தோன்றக் கூடாது... எந்த மனிதன் நெஞ்சுக்குள் - காயம் இல்லை சொல்லுங்கள்... காலப்போக்கில் காயமெல்லாம் - மாறிப்போகும் மாயங்கள்... உளி தாங்கும் கற்கள் தானே - மண்மீது சிலையாகும்... வலி தாங்கும் உள்ளம் தானே - நிலையான சுகம் காணும்... யாருக்கில்லை போராட்டம் ? கண்ணில் என்ன நீரோட்டம் ? ஒரு கனவு கண்டால் - அதைத் தினம் முயன்றால் - ஒரு நாளில் நிஜமாகும்...! (படம் : ஆட்டோகிராப் / இசை- பரத்வாஜ் / வரிகள் : கவிஞர் பா.விஜய்)

அலுக்காம படிச்சி முடிச்சிடீங்களா...? இப்போ சலிக்காம இப்பதிவைக் குறித்து தங்களின் கருத்து என்ன நண்பர்களே...? நன்றி...

---

புதிய பதிவுகளை பெறுதல் :

---

தொடர்புடைய எண்ணங்களின் வண்ணங்கள் சில :

முகநூல் மூலம் கருத்துக்களை பகிர :