செய்கூலி, சேதாரம் இல்லாமல்...!

வணக்கம் நண்பர்களே... கிளி போலப் பேசு... இளங்குயில் போலப் பாடு... மலர் போலச் சிரித்து... நீ குறள் போல வாழு...! மனதோடு கோபம்-நீ வளர்த்தாலும் பாவம்... மெய்யான அன்பே தெய்வீகமாகும் (படம் : நம்நாடு) ஆமா, போன வாரம் குழந்தையை அவங்களுக்கான தள்ளுவண்டியிலே ரோட்டிலே உட்கார வைச்சி கூட்டிட்டு வரும் போது, ஏதோ பேசிக்கிட்டே வந்தேயாமே... சொன்னா தான், கோபத்தை வரவழைக்க மாட்டேன்...

ஓஹோ...! கோபம் வரும் போது, மேலே படத்தில் உள்ள மாதிரி கண்ணாடியில் உன்னைப் பார்த்துத் திட்டுவதும், அதனால் கோபம் குறைந்து திருந்துவதும் உன்னால் தான் தானே மனமே... ஹிஹி... உன்னைத் தவிர யார்கிட்டேயும் கோபிக்க முடியுமா...? கோபம் இருக்கும் இடத்தில் குணம் இருக்கும்ன்னு சொல்லிகிறாங்க... ஆனால், கோபம் தனக்குள் காட்ட வேண்டும்... அதனால் என்ன பலன் என்று நாளாக நாளாகப் புரிந்து விடும்... மனப்பக்குவம் வருவதற்கு மனசாட்சிக்கு மட்டும் பயந்தால் உண்மை பேசுவது உட்பட அனைத்தும் தானாகவே மாறும்... அன்றைக்கு..........

குழந்தை திடீரென்று "வீல்வீல்" என்று அழுக ஆரம்பிருச்சி... நான், "DD சும்மா வா; DD பொறுமையா வா; DD சத்தம் போடாம வா; DD டென்சன் ஆயிராதே"ன்னு சொல்லிட்டே வந்தேன்... வழியில் பார்த்த பெரியவர், "என்னங்க இது, குழந்தை பேரு DD-யா...? அதுகிட்டே 'பேசாம வா, சத்தம் போடாம வா' அப்படின்னு சொன்னா, அது அழுகையை நிறுத்திடுமா...? அந்தப் பச்சிளங் குழந்தைக்கு என்னங்க தெரியும்...? முதல்லே தூக்குங்க" அப்படின்னார்... அதற்கு நான், "DD-ன்னு எங்கள் Blog ஸ்ரீராம் ஐயா வலையுலகில் வைத்த பெயர், குழந்தை கத்தி கத்தி அழுகிறதைப் பார்த்து, எனக்குக் கோபம் கோபமாக வருது, அதான் என் கோபத்தை அடக்க அப்படிப் பேசிக் கொண்டே வந்தேன்... இதோ வீடு பக்கம் தான்..."-ன்னு சொல்லிட்டு, இதோ இப்போ நீ நினைக்கிற பாட்டை பாட்டிட்டு வந்துட்டேன்... ஆசை கோபம் களவு கொள்பவன் பேசத் தெரிந்த மிருகம்... அன்பு நன்றி கருணை கொண்டபவன் மனித வடிவில் தெய்வம்... இதில் மிருகம் என்பது கள்ளமனம் உயர் தெய்வம் என்பது பிள்ளை மனம் - இந்த ஆறு கட்டளை அறிந்த மனது ஆண்டவன் வாழும் வெள்ளை மனம்... (படம் : ஆண்டவன் கட்டளை)

ஆக, கோபம் வந்தா உனக்குள்ளே சொல்லி அல்லது மனதில் பாட்டுப் பாடி, சூழ்நிலையை மாத்திக்கிறதையும் வாசகர்கள் அறிய ஒரு கதை மூலம் சொல்லிட்டே... ஆனா, மேலே சொன்னவை உண்மையிலே நடந்து, நீ கோபத்திலே இருக்கும் போது, வழியிலே ஒரு சிறுவன் ஏதாவது கிண்டல் பண்ணியிருந்தால், அடிச்சிட்டு வந்திருப்பேன்னு நினைக்கிறேன்...

நம்ம மகாத்மா அவர்கள் ஒருமுறை தன் சீடர்களுடன் பம்பாயில் ஒரு பணக்கார வீட்டில் தங்கியிருந்தார்... அனைவருக்கும் சமையலறையில் பிரமாண்டமான விருந்து தயாராகிக் கொண்டிருந்தது... அவரது சீடர்களில் ஒருவரான சுவாமி ஆனந்தர் சமையலறை வேலைகளைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தார்... அப்போது ஒரு சிறுவன் சுகாதாரக் குறைவாக நடந்து கொண்ட உடனே சுவாமி 'ஆ' கோபப்பட்டு "பளார்" கன்னத்தில் ஒரு அறை விட்டார்... கன்னம் வீங்கி விட்ட அந்தச் சிறுவனின் 'ஆ' அலறல் காந்திஜி காதுகளுக்கு எட்டியது... சுவாமியைக் கூப்பிட்டு, "இதே ஒரு பெரியவர் செய்திருந்தால், இப்படிச் செய்வீர்களா...? முதலில் சிறுவனிடம் மன்னிப்பு கேளுங்கள்" என்றார்... அவரும் அதன்படி கேட்கச் செல்லும் போது, அங்குள்ளவர்கள், "நீங்கள் எவ்வளவு பெரிய துறவி, ஒரு வேலைக்கார சிறுவனிடம் மன்னிப்பு கேட்பதா...? வேண்டாம், நாங்கள் சிறுவனைச் சமாதானப் படுத்துகிறோம்" என்றனர்... மாலை பிரார்த்தனை முடிந்தவுடன், சுவாமியிடம் விவரம் அறிந்த பின், "குற்றம் இழைக்கப்பட்டவரிடம் மன்னிப்பு கேட்பது கூட, அவருக்கு நாம் செய்யும் சிறு பரிகாரம் தான்... மற்றவர்கள் சொன்னதற்காக நீங்கள் மாறினால், ம்... நீங்கள் எங்கள் குழுவிடமிருந்து விலகிக் கொள்ளலாம் என்றார் காந்திஜி... உடனே சுவாமி சிறுவனிடம் சென்று மன்னிப்பு கேட்டதைக் கண்டு மகிழ்ந்தார் மகாத்மா... கோபம் காக்கப்படவே கூடாது... அதில் சிறுவர் - பெரியவர், ஏழை - பணக்காரர், படித்தவன் - படிக்காதவன், இன்னும் பல பேதங்கள் எதற்கு...?

செல்லா இடத்துச் சினந்தீது செல்இடத்தும்
இல்அதனின் தீய பிற. (குறள் எண் 302)

துறவிக்கு 250வது குறள் தெரியலே... கோபம் எல்லோருக்கும் வரத்தான் செய்யும்... இப்போ எனக்கொரு சின்ன சந்தேகம் வந்துருச்சி...! செய்கூலி, சேதாரம் இல்லாமல் கோபத்தை எப்படி வெளிப்படுத்துவது...? வள்ளுவரை கூப்பிடாம சொல்லு... எனக்கும் தெரியும்... சினம் என்னும் சேர்ந்தாரைக் கொல்லும் என்றால், கோபம் யார் மீது வருகிறதோ-அவரையும், கோபம் யாருக்கு வருகிறதோ-அவரையும் கொல்லும்... அதனால் தான் கேட்கிறேன்... செய்கூலி + யாருக்கும் சேதாரம் இல்லாமல், கோபத்தை வெளிப்படுத்துவது எவ்வாறு...?

கோபம் வருவதைத் தடுக்க முடியாது... இது எல்லோருக்கும் தெரியும்... ஆனானப்பட்ட தவசீலர்களுக்கே கோபங்கள் வந்து, அவை சாபங்களாக உலாவிக் கொண்டிருக்கின்றன - புராணங்களில்...! ஆனால் வருகின்ற கோபத்தைப் பாதகமில்லாமல், சாதூர்யமாக எப்படி வெளியேற்றுவது...?

கேள்வி கேட்டா எப்படி கேள்வி கேட்கலாம்...? "என்ன சின்னபிள்ளத்தனமா இருக்கு...!" எல்லோருக்கும் கோபம் வருவது ஒருநொடிப் பொழுது தான்... அது வந்த வேகத்திலேயே வீரியம் குறைந்து போகும்... அந்த வீரியத்தை வரும் போதே மட்டுப்படுத்தி எப்படி வெளியேற்றுவது...? என்பது தான் கேள்வி...

சிலரைப் பார்க்கலாம்... கோபம் வந்து விட்டால் "மூசு மூசு" என்று அழத் தொடக்கி விடுவார்கள்... "என்ன...? என்ன...?" என்று கேட்டால் எதுவும் சொல்ல மாட்டார்கள்... சிலருக்குக் கோபம் வந்தால், சின்ன வயதில் கற்று வைத்திருந்த எல்லா (கேட்ட) கெட்ட வார்த்தைகளையும் ஒரு பக்கமாகத் திருப்பி, சப்தம் போட்டுக் கொட்டித் தீர்த்து விடுவார்கள்... சிலர் கோபம் வந்தவுடன், 'குடி' உட்பட தங்களை தாங்களே உடலியல் ரீதியாகத் துன்புறுத்திக் கொள்வார்கள்... இப்படி எல்லாம் செய்வதால் கோபம் வருவதை மறைத்து, தடுத்து விட்டதாகக் கூற முடியாது... தரையில் ஓங்கி குத்துகிறவனுக்குக் கைவலி இருக்கும், அது போலக் கோபம் என் நண்பன், அதுவே என் குணம்ன்னு "பெருமை"ப்படுவர்களுக்கு, வேதனை அனுபவத்திலிருந்து தப்பவே முடியாதுன்னு நம்ம ஐயன் என்ன சொல்கிறாரென்றால்...

சரி சரி... அது குறள் எண் 307; அழுதாலும், துன்புறுத்திக் கொண்டாலும் அதில் ஒரு வகை சேதாரம் இருக்கு... சத்தம் போட்டுத் திட்டினால் கூட, அடுத்தவருக்குப் பாதிப்பு இருக்கு... அதை நெனச்சி பிறகு நொந்தும் பிரயோசனமில்லை தான்... சின்ன சின்ன எரிச்சல் வந்து, அது எப்படி கோபம் ஆகிறதுங்கிறதையும், எதையும் அறிந்து கொள்ள ஆர்வத்தை விட, அவசரத்தை விட... பொறுமை மிகவும் அவசியங்கிறதையும் நான் மட்டுமில்லே; இப்போ படிக்கறவங்களும் தெரிஞ்சிட்டு இருப்பாங்க;

எனக்கு வர்ற கோபத்திற்கு... செய்கூலி, சேதாரம் இல்லாமல்...!
பதிலைப் சொல்லுப்பா...! ஓடிருவேன்...! ஹா... ஹா...

---

குறள் சொல்லக் கூட முடியலே...! ம்... இன்றைக்கு ரசிக்கும் நிலைமையிலே இல்லேன்னா குழந்தை கூட முறைக்குது...! ஹா... ஹா... சரி கேளு : ஆபிரகாம் லிங்கம் அவர்கள், "உங்களுக்கு யார் மீதாவது, எந்த செயல் மீதாவது கோபம் வந்தால், உடனே வெளிப்படுத்தி விடாதீர்கள்... ஒரு பேனாவையும், பேப்பரையும் எடுங்கள்... மனதில் தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் உணர்ச்சிகளை எல்லாம் பேப்பரில் எழுதி தீர்த்து விடுங்கள்" என்கிறார்... பிறகு செய்கூலி, சேதாரம் இல்லாமல், எல்லாம் சரியாகி விடும் மனமே...!

---

நண்பர்களே... இது ஒரு நல்லவழி போலத் தோன்றுகிறதா...? தொடர்ந்து அன்றாட நிகழ்ச்சிக் குறிப்பேடு (Diary) எழுதுபவர்களுக்கு இது தெரிய வாய்ப்புண்டு... எழுதி வைத்த பழைய நமது செயல் குறிப்புகளைப் படிக்கும் போது, சுவாரஸ்யமும், சிரிப்பும், ஏன் திருந்தவும் செய்யும்...! கோபம் என்பது தற்கொலை போல ஒரு நிமிட பைத்தியக்காரத்தனம்... ஒரு நிமிடம் கடந்ததும், நாம் கோபப்பட்டுச் செய்தவை எல்லாம் நமக்கே அபத்தமாக தோன்றும்... அபத்தங்களை எழுதி வைக்க, எழுதி வைக்க அபத்தங்களே தோன்றாமல் கூடப் போகும்...! என்ன சொல்கிறீர்கள் நண்பர்களே...?

---

சரி தானே...? இந்தக் குணம் இருந்தால் கோபமே வராது....! அறிய இங்கே சொடுக்கித் தொடரலாம். அதற்கு முன் இந்தப் பதிவைப் பற்றி தங்களின் கருத்து என்ன...?

---

புதிய பதிவுகளை பெறுதல் :

---

தொடர்புடைய எண்ணங்களின் வண்ணங்கள் சில :

முகநூல் மூலம் கருத்துக்களை பகிர :